از آیت الله بهجت پرسیدند: داستان ها و قضایایى از کسانى که پیوسته زیارت عاشورا مى خواندند و به این صورت، متوسل مى شدند، گردآورى و چاپ شده است. نظر حضرت عالى در این باره چیست؟
ایشان پاسخ داده اند که: متن زیارت عاشورا، بر عظمت آن گواه است ؛ خصوصا با ملاحظه آنچه در سند زیارت رسیده است که حضرت صادق (علیه السلام) به صفوان مى فرماید: ((این زیارت و دعا را بخوان و بر آن مواظبت کن. به درستى که من چند چیز را بر خواننده آن تضمین مى کنم: 1. زیارتش قبول شود. 2. سعى و کوشش وى مشکور باشد 3. حاجات او هرچه باشد، برآورده شود و ناامید از درگاه خدا برنگردد.

اى صفوان! این زیارت را با این ضمان، از پدرم یافتم و پدرم از پدرش...تا امیرالمؤمنین (علیه السلام) و حضرت امیر نیز از رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) و رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) از جبرئیل و او هم از خداى متعال نقل می کند و هرکدام این زیارت را با این ضمان، تضمین کرده اند و خداوند به ذات اقدس خود قسم یاد نموده که: ((هرکس این زیارت و دعا را بخواند، دعا و زیارت وى را بپذیرم و خواسته اش هرچه باشد، برآورده سازم)).

و از سند او استفاده مى شود که زیارت عاشورا از احادیث قدسى است و همین مطالب، سبب شده است که علماى بزرگ ما و استادان ما - با آن همه مشغولیت هاى علمى و مراجعاتى که داشتند - به خواندن آن مقید بودند تا جایى که استاد ما، مرحوم حاج شیخ محمد حسین اصفهانى، از خداوند خواسته بودند که در آخر عمرشان، زیارت عاشورا را بخوانند و سپس قبض ‍ روح شوند و دعایشان هم مستجاب شد و پس از پایان این زیارت، درگذشتند.

* تقید شیخ صدرا بادکوبه ای به زیارت عاشوراشیخ صدرا بادکوبه اى با تبحرش در علوم عقلى و نقلى، آنچنان مقید به زیارت عاشورا بود که به هیچ عنوان، آن را ترک نکرد و کسى باورش ‍ نمى آمد که ایشان، این چنین پاى بند به عبادات و زیارت عاشورا باشد.
یکى از بزرگان هم نقل مى کردند روزى به قبرستان وادى السلام رفتم، در مقام حضرت مهدى (عجل الله تعالى فرجه الشریف) دیدم پیرمردى نورانى، مشغول زیارت عاشورا است و از حالات او معلوم شد که زائر است. نزدیک او رفتم ؛ حالت کشف براى من نمودار شد و حرم امام حسین (علیه السلام) و زائران آن حضرت را که مشغول رفت و آمد و زیارت بودند، مشاهده کردم!)).

شرح زیارت عاشوراء و داستان هاى شگفت آن: 33-36.

در این رابطه آقای زاهدی می نویسد:
جناب آقا میرزا یوسف که از فاضلان حوزه علمیه قم و اهل ارومیه است و بیش تر طلاب ارومیه او را می شناسند، برای بنده نقل کرده است که من در اوایل طلبگی حدود دو سال در قم بودم. در اثر مطالعه زیاد به نوعی درد چشم مبتلا شدم که نقطه کوری در چشم من پیدا شد که فقط رو به رو را می دیدم؛ نه طرف راست و چپ. کم کم این درد شدت گرفت به گونه ای که متخصصان قم از معالجه درماندند و مرا به تهران حواله کردند. به تهران آمدم. متخصص چشم پس از معاینه آمپولی به من زد و چشمم خوب شد. پس از یکی دو ماه باز همان مرض عود کرد، دوباره به همان دکتر مراجعه کردم، باز آمپولی تزریق کرد و خوب شدم.

این دفعه بعد از دو سه هفته مجدداً درد عود کرد و از درد قبلی هم شدیدتر بود. من این بار هم به پزشک مراجعه کردم و با تزریق آمپول آرامش بخشید، ولی پس از چند روز درد با شدت بیش تری به سراغم آمد و آن پزشک نتوانست کاری انجام بدهد در نتیجه برای من شورای پزشکی تشکیل دادند. بعد از معاینه و بررسی های لازم جواب دادند که این مرض، قابل علاج نیست و این چشم از بین رفتنی است. گفتم: اگر چنان چه در خارج از مملکت متخصصی که بتواند درمان کند به نظرتان می رسد من حاضرم و آمادگی دارم برای معالجه اعزام گردم؛ ولی گفتند: این نوع مرض، درمان ناپذیر است و من ناامید و ناراحت به قم بازگشتم.

در نماز جماعت حضرت آیه الله بهجت شرکت کردم. بعد از نماز، ایشان را تا منزلش همراهی کردم. وقتی دیگران سؤالات خود را مطرح کردند و رفتند آقا متوجه شد که من سؤال دارم، فرمود. بفرمایید. با همان حال گرفتگی و بغض، ماجرا را عرض کرده، گفتم: خلاصه پزشکان جوابم کرده اند. آقا تبسمی کرده، فرمود! پس از نمازهای یومیه دست هایت را روی چشم هایت بگذار یک آیه الکرسی تلاوت کن و بعد بگو: «اللهم الحفظ حدقتی بحقّ حدقتی علیّ بن أبی طالب (ع)». آقا میرزا یوسف می گوید: شش هفت روز بود که من به دستورالعمل آقا عمل کردم که چشم هایم به کلی خوب شد و هنوز هم که دوازده سیزده سال است از آن ماجرا می گذرد با درس و بحث های شبانه روزی اثری از آن نیست.

منابع:1- برکات در فواید مراقبات: ص 326-327.
2- فریادگر توحید: ص 149-150.