بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا محمد بن علی ایها الباقر یابن رسول‌الله(ص)
ای باقــــــر علم نبی فرزند حیــــدر
از ما شفاعت کن اماما روز مـحشر
اینجـــــــا گرفتــــــــم من دامنت را
آنجــــا مـــــــرا تو یاری بفـــــــــرما
مختصری از زندگانی امام باقر«علیه‌السلام»:
امام باقر«علیه‌السلام» در اول رجب یا سوم ماه صفر سال 57 ه.ق در مدینه قدوم مبارک خود را به دنیا نهاد و با وجود خود امیدی وصف ناپذیر برای مسلمانان و خصوصا پیروان ائمه و حضرتش به همراه آوردند، ایشان فرزند امام چهارم زینت عبادت کنندگان امام علی‌بن الحسین«علیه‌السلام» امام سجاد(ع) می‌باشند مادر گرامیشان فاطمه بوده است و مدت امامت ایشان 19 سال می‌باشد
حضرت به مدت 57 سال عمر بابرکتی داشتند و سرانجام با طرح مرموزانه‌ای که هشام بن عبدالملک (دهمین خلیفه اموی لعنه‌الله علیه) و توسط ابراهیم بن ولید بن یزید بن عبدالملک یا زید بن حسن به وسیله سم در روز دوشنبه 7ذی‌الحجه سال 114 ه.ق به شهادت می رسند.
امام باقر«علیه‌السلام» تنها امامی است که بعد از امام سجاد«علیه‌السلام» در کربلا حضور داشتند و شاهد به شهادت رسیدن جد بزرگوارشان حضرت اباعبدالله الحسین«علیه السلام » و یاران باوفایش بوده‌اندحضرت در واقعه کربلا حدود چهار سال داشتند و طبیعی است که صحنه‌ها‌ی تکان دهنده و جنایات اموی که وجدان بشریت را به فریاد آورد در ذهن مبارک ایشان نقش بسته بوده است و به خوبی از مصائب و مشکلاتی که برای اهل بیت(ع) اتفاق افتاده بوده است با تمام وجود لمس نموده‌اند.
روش و سیره امام باقر«علیه السلام» در مدینه به گونه‌ای بود که به بیان حوادث و جنایات دستگاه اموی می‌پرداختند و هشام به این واسطه به راههای مختلف می‌خواست حرکات امام(ع) را خنثی کند حتی کار را به حدی رساند که در جلسه‌ای که هشام ترتیب داده بود می‌خواست به ساحت مقدس امام(ع) اهانت کند لذا به اطرافیان خود گفت که هرگاه امام محمدباقر«علیه‌السلام»وارد شد ابتدا من او را سرزنش می کنم و سپس شما او را سرزنش کنید، حضرت وارد مجلس شاهانه شد و با دست به همه اهل مجلس اشاره کرد و فرمود:«السلام علیکم» سلام عمومی به همه حاضران فرموده و نشستند.
هشام وقتی دید که امام(ع) به او توجه ننموده و بدون اجازه او نشسته است بیشتر ناراحت شد و گفت: ای محمدبن‌علی! همواره یک نفر از شما میان مسلمین اختلاف انداخته و مردم را به بیعت خود می خواند و خود را امام می داند و نسبت به امام(ع) جسارتهارا ادامه داد و وقتی که ساکت شد اهل مجلس طبق توطئه قبل به سرزنش آن حضرت پرداختند.
پس از آنکه همه ساکت شدند، امام باقر«علیه‌السلام» ایستادند و فرمودند: ای مردم کجا می روید و شما را کجا می برند؟ خداوند اولین افراد شما را به وسیله ما راهنمایی کرد و هدایت آخرین افراد شما نیز با ما خواهد بود، اگر شما به پادشاهی چند روزه دل بسته‌اید،پادشاهی ابدی با ماست، چنانچه خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: والعاقبه للمتقین«عاقبت برای پرهیزکاران است» هشام دستور داد آن حضرت را به زندان افکندند.
برای حسن ختام حدیثی از امام باقر«علیه السلام» ذکر می گردد
امام محمدباقر«علیه السلام» می‌فرماید: ان الحسد لیاکل الایمان کما تاکل النار الحطب
امام محمدباقر«علیه‌السلام»می‌فرمایند: همانگونه که آتش هیزم را می‌خورد، حسد ایمان را می خورد.
(کافی ، ج 4، ص 306)
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
خبرنامه وبلاگ:
